വാരാന്ത്യത്തിലെ മനം മടുപ്പിക്കുന്ന
കിതപ്പിലേക്ക് വീണ്ടും ഒരു
മഴ പുലമ്പുന്നു....
നീ; ഇരുള് വീണ ജീവിതത്തിന്റെ
ആദ്യ ഏടുകളില് ഒളിച്ചു ...
ചികഞ്ഞെടുക്കാന് വയ്യ,
മുറിവേറ്റ കണ്ണാടിയുടെ
ലക്ഷണം കെട്ട പാതി പോലെ
മനസ്സിന്റെ പുറമ്പോക്കില്
ആകാശം നോക്കി കിടക്കുന്നു
നിന്റെ ഓര്മ്മകള്.....
പലവട്ടം സ്വയം വിലക്കിയിട്ടും;
ഞാന് അത് തിരഞ്ഞു
തക്കൊല്ക്കൂട്ടങ്ങള്ക്കിടയില്
തപസ്സിരിക്കുന്നു....
ഞാനെങ്ങനെ നിന്നെ മറക്കാന്....
തിങ്കളാഴ്ചകളുടെ കനത്ത
വിരസതയിലേക്ക് വീണ്ടും
കാല്തെറ്റി വീഴുമ്പോള്,
നീ എന്റെ വേദനകളിലലിഞ്ഞില്ലതായി,
കാണാമറയത്തിരുന്നു
പുഞ്ചിരിക്കുന്നു...
നിന്റെ പരിചിത ഗന്ധത്തിന്റെ
സാന്ത്വനത്തില് ഞാന്
ജീവിതം കൊതിക്കുന്നു;
ഒരുപക്ഷെ നീ മറഞ്ഞ
മരണത്തെക്കാള് ഏറെ....