വാരാന്ത്യത്തിലെ മനം മടുപ്പിക്കുന്ന

കിതപ്പിലേക്ക് വീണ്ടും ഒരു

മഴ പുലമ്പുന്നു....

നീ; ഇരുള്‍ വീണ ജീവിതത്തിന്റെ

ആദ്യ ഏടുകളില്‍ ഒളിച്ചു ...

ചികഞ്ഞെടുക്കാന്‍ വയ്യ,

മുറിവേറ്റ കണ്ണാടിയുടെ

ലക്ഷണം കെട്ട പാതി പോലെ

മനസ്സിന്‍റെ പുറമ്പോക്കില്‍

ആകാശം നോക്കി കിടക്കുന്നു

നിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍.....

പലവട്ടം സ്വയം വിലക്കിയിട്ടും;

ഞാന്‍ അത് തിരഞ്ഞു

തക്കൊല്‍ക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍

തപസ്സിരിക്കുന്നു....

ഞാനെങ്ങനെ നിന്നെ മറക്കാന്‍....

തിങ്കളാഴ്ചകളുടെ കനത്ത

വിരസതയിലേക്ക് വീണ്ടും

കാല്‍തെറ്റി വീഴുമ്പോള്‍,

നീ എന്റെ വേദനകളിലലിഞ്ഞില്ലതായി,

കാണാമറയത്തിരുന്നു

പുഞ്ചിരിക്കുന്നു...

നിന്‍റെ പരിചിത ഗന്ധത്തിന്റെ

സാന്ത്വനത്തില്‍ ഞാന്‍

ജീവിതം കൊതിക്കുന്നു;

ഒരുപക്ഷെ നീ മറഞ്ഞ

മരണത്തെക്കാള്‍ ഏറെ....